A text about my latest exhibition by Vilborg Bjarkadóttir

Sól veður í skýjum og augun opnast klukkan fimm

Titill sýningarinnar Sól veður í skýjum og augun opnast klukkan fimm er innblásinn af andvöku og því hvernig skynjanir breytast eftir svefnleysi. Það mætti líkja formum teikninganna á svörtum pappírnum við skýjabólstra á dökkum næturhimni sem smám saman lýsast upp þegar sólin kemur upp eftir svartasta tíma næturinnar. Titilinn vísar einnig í það hvernig birtumagnið hefur áhrif á sjónskynjun og hvernig sólin nær að skína í gegnum bæði ský og augnlok. En teikningar af gegnumlýstum formum sem hlaðast upp á pappírnum eru einmitt uppistaðan í sýningu Sigurrósar í Gallery Núllinu.
Í myndlistarverkum sínum skapar Sigurrós gjarnan mjúk flæðandi form sem eru ýmist hlutbundin eða óhlutbundin, en flest þeirra eiga það þó sameiginlegt að hafa óljósa eða beina skírskotun í náttúruna. Myndirnar á svörtum pappírnum minna að mörgu leyti á eyjar sem birtast skyndilega í sjónum eða sökkva í sæ og hverfa. Sum formin ná þannig að mynda eyjaklasa á meðan önnur eru stök eylönd. Teiknistíll Sigurrósar kannar ýmist mörkin á milli léttleika og þyngdar eða gegnsæis og þéttleika. Sýnileiki og ósýnileiki eru líka leiðarstef í verkum Sigurrósar rétt eins og óreiða innan myndflatarins, sem verður meginforsendan fyrir því að skapa jafnvægi innan myndarinnar. Öll verkin á sýningunni eiga það sameiginlegt að innihalda fínlegar línur sem krefja áhorfandann um að koma nær til að skoða betur.

Vilborg Bjarkadóttir




The Sun Wades in the Clouds and My Eyes open at Five o’clock

The title of the exhibition The Sun Wades in the Clouds and My Eyes open at Five o’clock is inspired by insomnia and how perceptions change after lack of sleep. The form of the drawings on black paper can be compared to clouds in a dark night sky which slowly light up as the sun rises after the dead of night. The title also refers to how brightness affects visual perception and how the sun can shine through both clouds and eyelids. And drawings of lit through forms piling up on paper are certainly the centerpiece of Sigurrós' exhibition in Gallery Núllið.
In her art Sigurrós often creates soft flowing forms, which are either representational or abstract, but what most of them have in common is a sometimes vague, and at other times, direct connection to nature. The drawings on black paper in many ways resemble islands that seem to be emerging suddenly from the sea or sinking into the waves and disappearing. Some of these forms thus manage to form archipelagos while others remain solitary islands. Sigurrós has a drawing style that explores the boundaries between, on the one hand, lightness and massiveness, and on the other, transparency and density. Clarity and invisibility are also leitmotifs in the work of Sigurrós as well as a certain sense of chaos which creates the conditions for the balance within the picture. But all the works of this exhibition share the common characteristic of delicate lines which demand the viewer to approach for a closer look.

Vilborg Bjarkadóttir